Laryngeal dystonia in the course of multiple system atrophy: a cause of postoperative respiratory insufficiency

Multiple system atrophy (MSA) is an adult onset, incurable neurodegenerative disease, characterized by symptoms of nervous system failure. Occurrence of laryngeal dystonia indicates increased risk of sudden death caused by airway occlusion. We present the case report of 63-year-old patient with history of orthostatic hypotension, parkinsonism, progressive adynamia, and stridor. The patient was admitted to the hospital for diagnosis of orthostatic hypotension. A diagnosis of possible MSA was made. Because of patient’s complaints, an X-ray of the hip joint was taken. It revealed femoral neck fracture. Endoprosthesis insertion under general anesthesia was performed. Two days later the patient presented progressive adynamy and respiratory insufficiency. Endotracheal intubation and respiratory support were required followed by extubation and one more intubation. After second extubation, stridor and acute respiratory insufficiency occurred. Urgent tracheostomy was performed. After 13 days in ICU, the patient was discharged to the rehabilitation center

Dysplazja włóknisto-mięśniowa — rzadka przyczyna udaru mózgu

Dysplazja włóknisto-mięśniowa (FMD) to idiopatyczna, niezapalna choroba tętnic o podłożu niemiażdżycowym, występująca głównie wśród kobiet. Dotyczy głównie tętnic nerkowych, trzewnych oraz szyjnych. Najczęstszą manifestacja kliniczną FMD jest nadciśnienie tętnicze nerkopochodne oraz rzadziej — udar niedokrwienny mózgu. Diagnostyka dysplazji włóknisto-mięśniowej odbywa się na podstawie stwierdzenia w obrazie angiograficznym charakterystycznego obrazu „sznura pereł”. Metodą z wyboru stosowaną w leczeniu objętych procesem chorobowym tętnic jest przezskórna angioplastyka. Słowa kluczowe: udar niedokrwienny mózgu, dysplazja włóknisto-mięśniowa, FM

Dysplazja włóknisto-mięśniowa — rzadka przyczyna udaru mózgu

Dysplazja włóknisto-mięśniowa (ang. fibromuscular dysplasia, FMD) to idiopatyczna, niezapalna choroba tętnic o podłożu niemiażdżycowym, występująca głównie wśród kobiet. Dotyczy głównie tętnic nerkowych, trzewnych oraz szyjnych. Najczęstszą manifestacja kliniczną FMD jest nadciśnienie tętnicze nerkopochodne oraz rzadziej – udar niedokrwienny mózgu. Diagnostyka dysplazji włóknisto-mięśniowej odbywa się na podstawie stwierdzenia w obrazie angiograficznym charakterystycznego obrazu „sznura pereł”. Metodą z wyboru stosowaną w leczeniu objętych procesem chorobowym tętnic jest przezskórna angioplastyka.Dysplazja włóknisto-mięśniowa (FMD) to idiopatyczna, niezapalna choroba tętnic o podłożuniemiażdżycowym, występująca głównie wśród kobiet. Dotyczy głównie tętnic nerkowych,trzewnych oraz szyjnych. Najczęstszą manifestacja kliniczną FMD j est nadciśnienie tętniczenerkopochodne oraz r zadziej — udar niedokr wienny mózgu. Diagnostyka dysplazjiwłóknisto-mięśniowej odbywa się na podstawie stwierdzenia w obr azie angiograficznymcharakterystycznego obrazu „sznura pereł”. Metodą z wyboru stosowaną w leczeniu objętychprocesem chorobowym tętnic jest przezskórna angioplastyka

Znaczenie wsparcia społecznego dla poziomu lęku i depresji oraz obciążenia opiekunów pacjentów po udarze mózgu – wyniki wstępne

Background. Stroke is a medical emergency, it occurs suddenly, putting the patient and his family in a new, unexpected and extremely stressful situation. About 70 000 people suffer stroke every year in Poland and the number is constantly increasing. Potential intervening factor, which influenced functioning of caregivers of patients with stroke may be social support, in the form of a health educational program.Aim. The aim of the study was to determine the importance of social support in the form of health educational program for anxiety and depression level and burden of stroke patients’ caregivers.Material and methods. The study group consisted of 22 caregivers (family members) of the patients hospitalized in the Department of Neurology for Adults, Medical University Hospital in Gdansk, with a stroke or TIA. The study was conducted in the period from January 2008 to February 2010. The research method was preexperimental study, one-group pretest-posttest design, without a control group. The evaluation assessed the level of anxiety and depression among caregivers and the level of caregivers burden load level (3 and 6-12 months after the occurrence of stroke in a close relative), the study compared with baseline during hospitalization.Results. The level of anxiety among caregivers ranged on the border between the lack of disturbance (0-7 pts.) and the symptoms of borderline (8-10 pts.). Based on the HADS scale there was no depression in this group. The level of emotional exhaustion in the group of careers was at the average level. However, depersonalization among caregivers performed at a low level. Caregivers highly evaluated their capabilities, to provide care for stroke relatives.Conclusions. 1. When the time passes from the occurrence of the incident stroke, the level of anxiety and depression among caregivers decreased. In the first study, the level of caregivers’ anxiety was significantly lower in the case of better functional status of the patient. 2. In the research population, there were no high-level of burden. 3. With the improvement of neurological and functional status of the stroke patients, the level of emotional exhaustion significantly decreased and significantly increased assessment of own capabilities of taking care. 4. In the study population of caregivers reported no high-level of burden. There was no statistically significant differences in the impact of applied health educational program on the level of anxiety and depression and caregivers burden. (PNN 2013;2(1):18-26)Wprowadzenie. Udar mózgu jest stanem zagrożenia życia, występuje nagle, stawiając chorego i jego rodzinę w nowej, niespodziewanej oraz niezwykle stresującej sytuacji. Rocznie w Polsce na udar mózgu zapada około 70 tys. osób i liczba ta stale wzrasta. Potencjalnym czynnikiem interwencyjnym wpływającym na funkcjonowanie opiekunów pacjentów po udarze mózgu może okazać się wsparcie społeczne, w formie programu edukacji zdrowotnej.Cel. Określenie znaczenia wsparcia społecznego, w formie programu edukacji zdrowotnej, dla poziomu lęku i depresji oraz obciążenia opiekunów pacjentów po udarze mózgu.Materiał i metody. Grupę badawczą stanowiło 22 opiekunów (członkowie rodzin) pacjentów hospitalizowanych w Klinice Neurologii Dorosłych UCK w Gdańsku, z powodu udaru mózgu bądź TIA. Badania przeprowadzono w okresie od stycznia 2008 roku do lutego 2010 roku. Zastosowano metodę preekseprymentalną (ang. preexperimental study), schemat jednogrupowy z dwukrotnym pomiarem (ang. one-group pretest-posttest design), bez grupy kontrolnej. Ocenie poddano poziom lęku i depresji oraz poziom obciążenia opiekunów, po upływie 3 i 6-12 miesięcy od chwili wystąpienia udaru mózgu u osoby bliskiej, w porównaniu z badaniem wyjściowym podczas hospitalizacji chorego.Wyniki. Poziom lęku wśród opiekunów wahał się na granicy między brakiem zaburzeń (0-7 pkt.) a objawami granicznymi (8-10 pkt.). W oparciu o skalę HADS nie odnotowano zaburzeń depresyjnych w tej grupie. Poziom wyczerpania emocjonalnego w badanej grupie opiekunów kształtował się na średnim poziomie. Natomiast depersonalizacja wśród opiekunów występowała na niskim poziomie. Opiekunowie chorych po udarze mózgu wysoko oceniali własne możliwości, co do sprawowania opieki na bliskim.Wnioski. 1. Wraz z upływem czasu od wystąpienia incydentu naczyniowego zaobserwowano obniżenie poziomu lęku i depresji wśród opiekunów. W pierwszym badaniu poziom lęku opiekuna był istotnie niższy w przypadku lepszego stanu funkcjonalnego pacjenta. 2. W badanej populacji opiekunów nie odnotowano wysokiego poziomu obciążenia. 3. Wraz z poprawą stanu funkcjonalnego i neurologicznego pacjenta, obniżał się istotnie poziom wyczerpania emocjonalnego opiekuna oraz istotnie zwiększała się ocena jego możliwości, co do sprawowania opieki. 4. Nie uzyskano istotnych statystycznie różnic w zakresie wpływu zastosowanego programu edukacji zdrowotnej na poziom lęku i depresji oraz obciążenia opiekunów pacjentów po udarze mózgu. (PNN 2013;2(1):18-26

Czynniki związane z poprawą funkcjonalną chorych po udarze niedokrwiennym mózgu oraz wartość rokownicza skal oceny stanu funkcjonalnego

Introduction. Stroke is still the leading cause of disability. Stroke experiencing reduces the quality of life in the functional and psychological sphere. It is recommended by the European Stroke Initiative that patients with stroke should be guaranteed rehabilitation as early as possible.Aim. Assessment of the impact of various factors on the post-stroke functional condition and the evaluation of the usefulness of scales assessing the functional status in a distant prognosis.Material and Methods. The study included 103 patients hospitalised in the Ward of Systemic Rehabilitation with the Neurological Rehabilitation Unit of RSS in Grudziądz. It was carried out with the use of a questionnaire of sociodemographic, clinical data, selected functional scales and categorization of nursing care.Results. The greatest functional progress during hospitalization was observed within the first 21 days of rehabilitation; whereas in week four it was the smallest.Conclusions. Clinical NIHSS scale, the analysed scales and functional categorization of nursing care proved to be appropriate tools to predict functional post-stroke prognosis, where the strongest impact in the multifactoral analysis was found for BI. (JNNN 2017;6(1):11–19)Wstęp. Udar mózgu nadal jest najczęstszą przyczyną niepełnosprawności. Przebycie udaru powoduje obniżenie jakości życia w sferze funkcjonalnej i psychicznej. Rekomendacje Europejskiej Inicjatywy Udarowej zalecają, aby chory z udarem mózgu miał jak najwcześniej zapewnioną rehabilitację.Cel. Ocena wpływu różnych czynników na poudarowy stan funkcjonalny oraz ocena przydatności skal oceny stanu funkcjonalnego w odległym rokowaniu.Materiał i metody. Badaniem objęto 103 pacjentów hospitalizowanych w Oddziale Rehabilitacji Ogólnoustrojowej z Pododdziałem Rehabilitacji Neurologicznej RSS w Grudziądzu. Badanie przeprowadzono za pomocą kwestionariusza danych socjodemograficznych, klinicznych, wybranych skal funkcjonalnych oraz kategoryzacji opieki pielęgniarskiej.Wyniki. Największy postęp funkcjonalny w czasie pobytu na oddziale obserwowano w ciągu pierwszych 21 dni rehabilitacji; w 4. tygodniu był on najmniejszy.Wnioski. Skala kliniczna NIHSS, analizowane skale funkcjonalne oraz kategoryzacja opieki pielęgniarskiej okazały się dobrymi narzędziami do prognozowania funkcjonalnego rokowania poudarowego, przy czym najsilniejszy wpływ w analizie wieloczynnikowej stwierdzono dla BI. (PNN 2017;6(1):11–19

The predictive value of selected functional and clinical parameters in stroke rehabilitation

Introduction. By 2015, the goal of the rehabilitation set by the Helsingborg Declaration 2006, was that more than 70% of survivors are independant in their activities of daily living by 3 months after the onset of stroke. Material and methods. The research was performed in 109 patients hospitalized in the Department of Systemic Rehabilitation with the Neurological Rehabilitation Unit of the Regional Hospital in Grudziądz, from September 2011 to March 2013. The functional status of patients was assessed on the basis of the modified Rankin scale and Barthel Index, on admission and discharge from the stroke department and rehabilitation unit as well as 3 months after the stroke. The neurological status was assessed using the scale of National Institute of Health Stroke Scale (NIHSS). Results. Among patients with worse functional status (mRS 3–5 points) symptoms such as aphasia, paresis/plegia and neglect syndrome were more frequent after 3 months. Also their scores on the NIHSS were higher; whereas in the the Barthel Index they were lower. In the multivariant assessment significant predictors of a 3-month prognosis were the clinical scale NIHSS and the functional BI. Conclusion. Severe paresis or limbs plegia, aphasia and the neglect syndrome are predictors of worse prognosis for the functional status. The NIHSS scale and the BI are comparable, significant predictors of 3-month prognosis.

Cerebral thrombolysis in patients with ischemic stroke and heart failure

Background Heart failure (HF) is common among patients with ischemic stroke (IS), however its impact on outcome after iv-thrombolysis has not been fully determined. Moreover, definition of HF has been recently modified, but majority of stroke studies classified patients regarding an old HF criteria. Thus, the aim of our study was to evaluate the relationship between both, newly and formerly defined HF and the long-term outcome, mortality and the presence of hemorrhagic complications in patients with acute IS treated with iv-thrombolysis. Methods We retrospectively evaluated data from 328 Caucasian patients with IS consecutively treated with iv-thrombolysis. HF was defined according to old and new definition; long-term outcome was assessed with modified Rankin Scale (mRS) score and mortality rate on 90th days after IS. Results The incidence of HF did not differ between patients with favorable (mRS 0–2) and unfavorable (mRS 3–6) functional outcome respectively for the old and for the new definition (10.4% vs. 15.5, p = 0.17; 17.4% vs. 18.1%, p = 0.88) and between those who survived and died within 90 days after IS (11.7% vs. 20.0%, p = 0.27; 17.2% vs. 25.0%, p = 0.38, respectively). Multivariate analysis showed no impact of HF diagnosis on outcome (p = 0.94) or mortality (p = 0.64). Conclusion The presence of systolic HF, defined according to an old and a new definition, does not determine safety and efficacy of cerebral iv-thrombolysis in patients with IS

The importance of blood pressure measurements at the emergency department in detection of arterial hypertension

Background: Arterial hypertension (AH) is the most important modifiable risk factor for cardiovascular diseases in Poland and around the world. Unfortunately, despite its potentially catastrophic consequences, more than 30% of hypertensive patients in Poland remain undiagnosed. Therefore, emergency department (ED) triage may play a role in screening of a significant proportion of the population. The present study aimed to assess the prevalence of hypertension in patients reporting to the ED by verifying ad hoc measurements with ambulatory blood pressure monitoring (ABPM). Methods: The study included 78,274 patients admitted to the ED of the University Clinical Center in Gdansk from 01.01.2019 to 31.12.2020, with elevated blood pressure values (systolic blood pressure [SBP] > 140 mmHg and/or diastolic blood pressure [DBP] > 90 mmHg) during triage according to the inclusion and exclusion criteria. Results: Out of 34,597 patients with SBP > 140 mmHg and/or DBP > 90 mmHg, 27,896 patients (80.6% of patients) had previously been diagnosed with AH. Finally, a group of 6701 patients with elevated values of arterial blood pressure in triage, who had not yet been diagnosed with AH, was identified. This accounted for 8.6% of patients admitted to the ED. Ultimately, 58 patients (26 women and 36 men) agreed to undergo ABPM. Based on the analysis, AH 32 patients were diagnosed with AH (55.2%). Conclusions: The ED plays an essential role in diagnosing hypertension among people reporting to the ED for various reasons. There is a high probability of a diagnosis of AH in a group of patients who have elevated blood pressure values during triage and have not yet been diagnosed with hypertension

Predyktory objawów depresyjnych u pacjentów po udarze mózgu – obserwacja trzymiesięczna

Background and purpose Depression is one of the most common post-stroke complications, which could impair rehabilitation outcome and quality of life, and could also increase mortality after stroke. The aim of the present study was to assess the association between demographic, socioeconomic and clinical (stroke risk factors, type of stroke, location of vascular lesion, cognitive functions) factors on the presence and severity of post-stroke depressive symptoms in patients after first ever stroke as well as on their social functioning. Material and methods A prospective, cohort study with a three-month observation period was performed in seven centres. Severity of depressive symptoms was assessed with the help of a short, 15-item version of the Geriatric Depression Scale (GDS), 3 months after stroke onset. Results On the basis of GDS (GDS ≤ 5 points or > 5 points) patients were allocated to a group without (n = 160) or with symptoms suggestive of depression (n = 82). The study groups did not differ with respect to age, sex or place of residence. Univariate logistic regression analysis showed that independent predictors for the presence of symptoms suggestive of depression at 3 months after stroke were: low level of education, low income, greater severity of stroke, worse functional status, self-reported problems with daily-living activities and need of help in daily living activities. More than 60% of patients with depressive symptoms limited their social contacts. Patients with depressive symptoms were unsatisfied with their relations with life partners and friends. Conclusions Our study showed a complex aetiology of post-stroke depressive symptoms with an important role of socioeconomic factors. Depressive symptoms after stroke worsen existing health, social and economic problems, and cause social isolation of patients.Wstęp i cel pracy Depresja jest jednym z najczęstszych powikłań udaru mózgu, które znacząco wpływa zarówno na postęp rehabilitacji po udarze, jakość życia pacjentów, jak i umieralność. Celem badania była ocena wpływu czynników demograficznych oraz klinicznych związanych z udarem (czynniki ryzyka udaru mózgu, typ udaru, lokalizacja ogniska naczynio-pochodnego, nasilenie deficytu neurologicznego, funkcje poznawcze) na występowanie i nasilenie objawów depresyjnych u pacjentów po pierwszym w życiu udarze mózgu. Oceniano również funkcjonowanie społeczne pacjentów po udarze mózgu w zależności od nasilenia objawów depresyjnych. Materiał i metody Prospektywne, kohortowe badanie z 3-miesięcznym okresem obserwacji prowadzono w 7 ośrodkach. Nasilenie objawów depresyjnych po 3 miesiącach od udaru oceniano w 15-punktowej wersji Geriatrycznej Skali Depresji (Geriatric Depression Scale – GDS). Wyniki Na podstawie wyników uzyskanych w skali GDS (GDS ≤ 5 lub > 5 punktów) wyodrębniono grupę pacjentów bez depresji (n = 160) i z objawami sugerującymi depresję (n = 82). Chorzy z obu grup nie różnili się pod względem wieku, płci i miejsca zamieszkania. Znaczącymi predyk-torami występowania nasilonych objawów depresyjnych u pacjentów po udarze mózgu były: niższy poziom wykształcenia, niższe dochody, gorszy stan neurologiczny i funkcjonalny oraz trudności w życiu codziennym i potrzeba pomocy. Ponad 60% pacjentów z objawami depresyjnymi ograniczyło po udarze kontakty społeczne. Chorzy z objawami sugerującymi depresję oceniali gorzej swoje kontakty z rodziną i przyjaciółmi. Wnioski Badanie pokazuje złożoność przyczyn występowania objawów depresyjnych po udarze mózgu, wśród których istotną rolę odgrywają również czynniki społeczno-ekonomiczne. Występowanie objawów depresyjnych po udarze mózgu powoduje dodatkowo narastanie istniejących problemów oraz izolację społeczną chorych